Алпавытның сарыкларын көткән Сафаның кисәктән генә сарыклары кими башлады. Безнең Сафа кайгыда, хәсрәттә; очраган бер кешегә: «Көтүгә котырган бүре кереп, сарыкларны алып китә, аларны бер дә кызганмыйча ертып, йолкып ашый», — дип сөйли.
Сафаның «бер дә кызганмыйча ашый» дигән сүзеннән кешеләр: «Таптың сүз, бүре кайчан соң сарыкны кызганып ашаганы бар?» — дип көләләр.
Менә бүрегә аучылар, сакчылар җибәрделәр. Алар бара торсын әле. Белмим, ни өчендер һәрвакыт безнең Сафаның алдында йә сарык ботлары, йә итле ботка күренә, табакларында шурпа, ит бер дә өзелми. Сафа үзе бай кеше дә түгел, шәһәрдән авылга көтүчелеккә генә җибәрелгән. Әлхасыйль, аучылары бөтен урманны актардылар, бүренең эзе дә юк, исе дә юк.
* * *
Аучылар, дуслар, юкка тырышасыз; бүрегә — исем генә; әмма сарыкларны Сафа бүре ашыйдыр.
(Чыганак: Тукай Г. Сайланма әсәрләр: шигырьләр, поэмалар һәм чәчмә әсәрләр. – Казан: Татар. кит. нәшр., 2003. – 480 б.)
Г.Тукайның тормыш һәм иҗат елъязмасы: 1906 ел