Kudret ile güzelliği özünde toplamıştı, deniz gibi,
O idi en üstün, ulaşılmaz insan, tıpkı yıldız gibi.
Evliyânın tamamını getirsem tek tek karşıma,
Göremem sanırım, nurlu bir yüz, onun yüzü gibi.
Güçlü, güçsüz, fakir, zengin onun için birdir,
Gerçekten, "güldükçe güller açılan" insan, odur.
Çevirdi hayat çamurunu cevhere, vicdânıyla,
Azıcık kir kalsa bile, nerede olduğunu kim bulur?
Mücâdele etti, kötülere ceza verdi, gülerek,
Keskin zekâsı o gülüşe gümüşten yol bularak.
Mücâdele etti, baharda gülümseyen güneş gibi yükselerek,
Karı, buzu nasıl eritirse güneş, ışık saçarak, gülerek.
Göremez, olduğu gibi, iftiralar atmadan, halk onu,
Göremez halk, sirkte bir yiğidi, ayağı kayıp düşmeden.
Var mıdır bizde, iyi insan kadrini bilen?
Nereden bileceğiz kadrini, zavallı ölüp gitmeyince.
(1912)
Çevirmen: Dr. Fatma Őzkan
(Чыганак/Источник: Abdullah Tukay’in şiirleri. — Çevirmen Dr. Fatma Őzkan. — Türk Kültürünü Araştirma Enstitüsü, 1994).