(Lermontov’dan tercüme)
Bir kerecik aşkın ıztırabını, mihnetini çeken insan,
Bir kerecik sevip yorulan, herşeyden bıkan insan,
Kırılıp incinir; bir daha hiç sevemez,
Artık başkası için gam yemez ve ah, demez.
Biter evvelki uçarılıkları, vakur olur,
Hiç açılmaz sevgiye, yumulan gözleri.
Sözleri ağırdır, kurşun gibi!
Artık ıslanmaz gözleri, gözyaşlarıyla.
Artık, sâdece yalnızlığı, karanlığı sever,
Peygamber gibi, derviş gibi, uzleti sever.
Faydası yok, duygu ateşiyle yanan
Gönlü kül oldu, kömüre dönüşüp, hissizleşti.
Bu, ormanda bir ağacın, yıldırım düşmesiyle,
Canlılığını kaybetmesine, kurumasına benzer.
Artık o, sonsuza kadar dallanıp, budaklanamaz.
Bir kere yanıp söndü, bir daha yaprak vermez.
Çevirmen: Dr. Fatma Őzkan
(Чыганак/Источник: Abdullah Tukay’in şiirleri. — Çevirmen Dr. Fatma Őzkan. — Türk Kültürünü Araştirma Enstitüsü, 1994).