Etrafı aydınlatarak, yavaşça tan atıyor;
Hüzünlenip kederlenerek, ağır ağır ay batıyor.
Birbiri ardınca yok oluyor, gökte yıldızlar sönüyor;
Tan yeli hafif hafif esiyor, yapraklar sallanıyor.
Örtüsünden sıyrıldı, açıldı, yemyeşil kırlar;
Kalktı, yerleri kaplayan kapkara örtü.
Sessizce yatmış, yorulmuş, gece boyunca günü bekleyerek,
Parlayarak, yaza kadar uyumuş göller, sihirli aynadır gök.
Sevinçli yeşillikler, gülümser çiçekler, lâleler;
Bülbüllerden yağar, yağmur gibi, methiyeler.
Kalkmış, görmek için erkenden, tabiatın güzelliğini,
Gökyüzünde ak kuşlar kadar aktır, bulut kümeleri.
Karşılanacak en güzel ân, bahar tanıdır,
Düşün şâir, düşün ki, bu ân, ilham ânıdır.
(1910)
Çevirmen: Dr. Fatma Őzkan
(Чыганак/Источник: Abdullah Tukay’in şiirleri. — Çevirmen Dr. Fatma Őzkan. — Türk Kültürünü Araştirma Enstitüsü, 1994).