Махаббаттың азабын, бейнетiн көп көрген кiсi,
Сүюден де ол безген, іалжыраѓан сөнген кiсi.
Мұздайды оның жүрегi, ендi ешкiмдi сүймедi,
«Аһ!» демейдi, шерленбейдi, жанбайды да күймейдi.
Гiр сияіты ауыр тартып, мiнезi де өзгерер,
Көзiн жұмып махаббаттан, айналмасіа сөз берер.
Іорѓасындай салмаітанар сөздерi де, өзi де,
Жыламас ол, күйiнбес ол, сазарар да безерер.
Оңашалыі, жалѓыздыіты, әруаіытта iздейдi ол.
Пайѓамбардай, я, дәруiштей содан баіыт iздейдi ол.
Пайдасы жоі, керегi не? Оѓан күю жалын боп,
Жүрегi оның күл, көмiр боп жанып бiткен жалын жоі.
Мысалы оның: жасыл соііан ормандаѓы бiр аѓаш,
Жасармайтын, сөнiп бiткен, су дарымас жалаңаш,
Тамыр жаймас, көгермейдi мәңгiлiкке ол таѓы.
Тек іұр аѓаш, жанды, күйдi жайраңдамас жапыраѓы.
1908
Татаршадан аударѓан Жаіан Сыздыіов (Г.Тукайның "Соңра" шигыре).
(Чыганак/Источник: Ѓабдулла Тоіай. Таңдамалы шыѓармалары. Екiншi
басылуы. Татаршадан аударѓан Жаіан Сыздыіов. — Алматы: Жазушы баспасы,
1975. — 336 бет).