…Ял иткәндә, ятып укыйм кичтән сине.
Тору белән алып укыйм иртән сине.
Ак кәгазьдәй намусыма судья итеп.
Гомер буе йөрәгемдә йөртәм сине.
Тору белән алып укыйм иртән сине.
Ак кәгазьдәй намусыма судья итеп.
Гомер буе йөрәгемдә йөртәм сине.
Тукай — остаз, Тукай — шагыйрь, Тукай — ага,
Кызыл гөлләр башын игән сиңа таба:
Идел суы, синең яннан узган чакта,
Дулкыннарын әкрен генә ярга кага.
Җырларыңа хозурланып ил шатлана,
Бүрек салып керәбез без җыр бакчаңа;
Яшең белән сугарылган бу гөлләргә
Баккан саен сабыйлардай җан сафлана.
Күңелләрдә озак еллар, озак еллар
Янып торган, уйнап торган нурларың бар;
Туган илнең ташларына хисең белән
Ядкарь итеп уеп язган юлларың бар.
Туган халкым йөрәгенең ярасы син,
Ил алдында ил күзенең карасы син;
Токымнарның юлларында юлдаш булып,
Халык белән мәңгелеккә барасың син.
(Чыганак: Тукайга чәчәкләр. Казан: Тат кит нәшр.,1975. – 131 б.)