Ике Асрау кыз саран гына, җыйнак кына булган бай бер Карчыкта хезмәт итәләр иде.
Карчык бу ике Асрау кызны, таң беленеп, беренче Әтәч кычкыру белән үк уятып, эшкә куша иде.
Асрау кызларга иртә тору бик авыр тоелганга, болар бу эштә Әтәчне гаеплиләр иде.
Беркөнне болар икесе киңәштеләр дә, төнлә кунаклаган җиренә барып, Әтәчне бугазладылар.
Эчләреннән: «Менә инде котылдык, хәзер безне абыстай элекке шикелле иртә уята алмас, рәхәтләнеп йокларбыз», — дип уйладылар.
Эш бер дә болар көткәнчә чыкмады:
Бай Карчык йокысызлык белән авырый иде. Ул инде, Әтәч кычкырган тавышны ишетмәгәч, соңга калудан курка башлады. Шуңар күрә Асрауларны әүвәлгедән дә иртәрәк уятып, эшкә кушарга тотынды.
(Чыганак: Г.Тукай Әсәрләр: 5 томда: 5 том. Истәлекләр. Юльязмалар. Хатлар. Мәсәлләр һәм балалар өчен хикәяләр (1902–1913). – Казан: Татар. кит. нәшр., 1986. – 368 б.).