«Мин коеп куйган шагыйрь генә түгел…»
Г. Тукай
Синең сының хәзер гөлбакчада
Бронзадан коеп куелган;
Мин бер вәкил булып килдем менә
Син күрмәгән яңа буыннан.
Нәрсә әйтим, Тукай,
Синең алда
Телем көчсез минем, сүзем аз.
Мин китергән чәчәк яз ясамас, —
Үзең бакча бит син, үзең — яз.
Печән базарлары,
кярханәләр…
Берсе дә юк…
Үзең дә бит күреп торасың.
«Миңа һаман егерме җиде», — диеп,
Син елмайган кебек буласың.
Үссәләр дә,
Синең даның өчен
Тарайдылар инде бистәләр,
Җырларыңны төрле-төрле телләр,
Ерак-ерак илләр ишетәләр.
Син калдырган язның гөлбакчасын
Бар күңелләр якын тоялар,
Сине хәзер безнең заманалар
Бронзадан коеп куялар.
Син яшьтәш тә, замандаш та булып,
Дөнья буйлап җырлап йөрисең,
Дөрес әйткәнсең шул,
Әйе, Тукай,
Коеп куйган гына түгелсең…