Син яшендәй балкып яшьнәдең дә
Йолдыз булып күккә атылдың
Һәм, онтылмас моңлы сазы булып,
Йөрәгендә калдың халкыңның…
Язлар килә янә. Һаваларда
Язның татлы сулышы ишетелә,
Каурый болытлардан сызылып кына
Җанга якын таныш моң килә.
Нидән әле, нидән бүген болай
Җан тетрәнә, хисләр уяна?
Нидән болай күңел дулкынлана,
Әле елый, әле куана…
Ак ефәктәй бөдрә болытларда
Нинди сихри сыннар чагыла?
Зыңлап торган күңел кылларына
Сагыш дулкыннары кагыла…
«Моңлы сазым» әрнеп өзгәләнә,
«Зиләйлүк»ләр елый күк анда,
Тукай рухы шулай йөриме әллә
Үлемсез моң булып җиһанда?
Моң агыла гүя, татлы бер моң,
Дәва булып халкым җанына.
Язлар саен шулай, кошлар кебек,
Тукай кайта туган ягына.
Моң агыла талган йөрәкләргә,
Аһ, сусаган халкым моңнарга!
Мәйданнарга агыла халкым бүген
Бөек Тукай моңын тыңларга.
«Моңлы сазы» аның йөрәкләрдә,
Татлы назы мәңге күңелдә,
Шуңа килә халкым Тукаена
Һәм киләчәк шулай гомергә.
Бер-бер артлы еллар үтсәләр дә,
Мәңге онытмас халкым Тукайны,
Күңеле аның булыр мәңге моңлы,
Ә язлары — мәңге Тукайлы!