(Лермонтовтан өзгертiлген)
Пайѓамбар деп менi тәңiрi сайлаѓанда,
Бойсұнар әмiрiме деп ойлаѓанда,
Сол саѓатта-аі басіаларды, өзiмдi де,
Тура жолѓа салдым айтар сөзiмдi де;
Патша деп, кедей, бай деп ала бөлмей,
Бетiне іараѓам жоі, бәрiн бiрдей —
Көрдiм де; махаббатіа ұрандадым,
Оіыдым жалынды аят, кұрандарын
Я күндiз. Яки кеште iшiп, жемей,
Жастыііа басым іойып, іалѓу бiлмей.
Сол кезде жаіын, досым, іарындасым,
Күндедi. Маѓан іарсы атты тасын.
Тiлдедi, өсектедi, жала жапты,
Не түрлi таіты маѓан жаман атты.
Кетсе де зұлымдыітар шектен асып
Іұдайѓа айтпадым мен шыітым іашып.
Мiне, мен жалѓыз жүрмiн сахарада,
Әрдайым көзiм, көңiлiм ѓаршы аѓлады, (1)
Көрем мен жасырынѓан әлем сырын,
Жамандыі, зұлымдыѓын, жаісылыѓын,
Көрдiм мен ѓад, сәмудтей халыіты да, (2)
Көрем мен теңiздегi балыіты да,
Жолбарыс, арыстандар басын иiп,
Өмiрде көргенi жоі маѓан тиiп,
Маѓан іұл. Іұрметтейдi, барлыі хайуан.
Сыйлайды. Пайѓамбарѓа тисiн іайдан?
Тыңдайды жұлдыздар да дұѓа жырын.
Төгедi, басын иiп, баліып нұрын.
Асыѓыи өтiп кетсем бiр шәһардан,
Төксем мен сәуле, нұрды жалын жаннан,
Алайып, іарттар маѓан көз жүгiртiп,
Азѓырып балаларды іолмен түртiп:
Аулаі жүр, алма сабаі, үлгiсiнен,
«Балалар, бойың тартып, бұл кiсiден,
Бұл кеткен бiр тәкәппар арамыздан,
Сиіына, уа, балалар іараңыздар:
Жүдеген, тым жексұрын, арыітаѓан,
Көрдiң бе, үстi-басы іандай жаман!
Бiздердi нандырмаішы «бар» — деп «тәңiрi,
Сөзi — деп, соның айтіан, соның әмiрi.
Айтуѓа: іұдай оѓан тапсырыпты,
Әлемге таратуѓа iзгi үгiттi!»
(1) Ѓаршыаѓла — биiк көкте.
(2) Ѓад, Сәмуд — ерте кезде жасаѓан халыітар.
1909
Татаршадан аударѓан Жаіан Сыздыіов (Г.Тукайның "Пәйгамбәр" шигыре).
(Чыганак/Источник: Ѓабдулла Тоіай. Таңдамалы шыѓармалары. Екiншi
басылуы. Татаршадан аударѓан Жаіан Сыздыіов. — Алматы: Жазушы баспасы,
1975. — 336 бет).