Бiр кұнi көше бойлап келе жаттым,
Көрдiм де бiр адамды таћыріаппын.
Кез болды сол кљшеде маған бiреу,
Іажыған, әбден шаршап, љзi жүдеу.
Оіу iздеп шыііан ол — шђкiрт екен,
Ғылымға буған екен белдi бекем.
Тесiк пима, шапаны іырыі жамау,
(Тегiнде, мүмкiн емес оны санау…)
Күн боран. Екi беттен аяз сүйген,
Бiр тоітап, бiр сүрiнiп, күйбећ-күйбећ,
Іалшылдап, дiр-дiр іағып келе жатыр,
Дерсiћ бейне жалаћаш ђлгi паіыр.
Жел гулеп шапаныныћ жыртығынан,
Іандай жылу сұрайсыћ ендi мұнан?
Кљргенде аяныштьi оныћ халiн,
Кљзiмнен жасым ағып, күйдi жаным.
Жүрегiм жараланды, елжiредi,
Жаным ашып, ђр күйге салды менi.
Тұрдым да, сол арада айттым љлећ,
Кљћiлiн жылытуға љлећменен:
Сен жердiћ перiштесi елге жуыі,
Ұлтыћ сенен ђріашан іылады үмiт,
Жыртыі деп киiмiћдi ұялмаћыз,
Пимаћныћ тесiгiне берме маћыз.
Тербелiп келешектiћ бесiгiмен,
Бар да кiр, мектебiћнiћ есiгiнен.
Бұл сөзге іұлағыћ сал, осыны ұғын:
Кедейлiк маітанышыћ екендiгiн!
Сендей боп талай адам бұрын да љткен,
Жолында маісатыныћ азап шеккен.
Бұл әлем — уаіытша азап дүниесi,
Бұл ђлем — күлкi, мазаі дүниесi,
Бiраі, мол игiлiгi келешектiћ,
Іаріындап алға басар келешек тым.
Ай баліып, күндер зулап љтсе дағы,
Жаћғыртіан талай ђдип бұл дұнияны.
Сенiћ де орныћ бар дұниеден,
Мүмкiн, атыћ жазылар алтынменен.
Ата-анаћныћ іуанышы, бағы да сен,
Көзiнiћ іарасы мен ағы да сен,
Өз ұлтыћа ортаісыћ тағы да сен,
Маітан етер адамныћ пђгi да сен,
Шарыітаған љмiрдiћ басіышы сен,
Шиеленген ғылымныћ ашіышы сен,
Сайра да ұш, ғылым — бiлiм баішасында,
Іара бастыћ іамы үшiн іыял іұрма.
Өзiћдi байлардан бiр кем кљрмећiз,
Майлы, тђттi тамаііа жұгiрмећiз.
Болмасын іұр маітану тiлегiћiз,
Тотығып іараймасын жүрегiћiз.
Майлы ас пен ғылым кљршi бола алмайды,
Іомағайлар бұл сљздi іұп алмайды.
Сыр берме, іарныћ ашса анда-санда,
Iсiћ түсiп кљрмесiн сараћ жанға.
Сараћнан сөз шығады сараћ үндi,
Одан да тђћiрден күт тамағыћды,
Жеткiзбес мұратыћа іомағайлыі,
Шђкiрттер тамағыћды тђћiрден күт.
Бұл сљзге көћiлiћiз ренжiмесiн,
Несiне сараћ жанға бас иесiң.
Өкiнем, ђлi љкiнем, ђлi љкiнем…
Айрыльш кете бердiм онан соћ мен.
Сонымен ол бiр жаііа кете барды,
Мен бердiм ауруыћа даруларды.
Ђдип — ұлы жазушылар.
Пәк — таза, мљлдiр.
Ашіыш — кiлт.
Дару — дәрi-дәрмек.
1906
Татаршадан аударѓан Жаіан Сыздыіов (Г.Тукайның "Шәкерд, яхуд бер тәсадеф" шигыре).
(Чыганак/Источник: Ѓабдулла Тоіай. Таңдамалы шыѓармалары. Екiншi
басылуы. Татаршадан аударѓан Жаіан Сыздыіов. — Алматы: Жазушы баспасы,
1975. — 336 бет).