Сүйемiн, мен іыйылѓан іасыңызды,
Басыңды, дударланѓан шашыңызды.
Сөйләген балдан тәтi сөзiңiздi,
Жалт еткен асыл тастай көзiңiздi.
Іұмармын бейне кеусер ернiңiзге,
Рыйзалыі бұл маітауѓа бердiңiз бе?
Теңеуге сөз таппасам сөкпе бiздi,
Сүйемiн, әсiресе, кеудеңiздi.
Туѓан күн, баліыѓан ай дей ме, сiздi?
Сүйемiн мәрмәрадай мойныңызды.
Сүйемiн бейне жұмаі іұшаѓыңды,
Жаямын «досым» десең, іұшаѓымды.
Сүйемiн әдебi мол іылыѓыңды,
Суыі іолдан тысіары болуыңды.
Кигенiң келiсiп тұр, баста іалпаі,
Делбиген әлем-жәлем, өзi жалпаі.
Егерде ишан айтса, рұісат берем,
Жұмаііа кiрер едiм, сенiменен.
Хор іызы мұндай іалпаі киер ме екен,
«Жаным» деп сендей болып сүйер ме екен.
Кiрмес ем осы кезде жұмаѓыңа,
Кетер ем өзiм жатіан тұраѓыма.
Тек сенiң әттең ѓана надандыѓың,
Жеркенем надандыіпен шыііанда үнiң.
Жеркенем көргенде ұстабикелердi (1),
Алдауѓа өте шебер бикелердi.
Баласын олар саѓан баітырады,
Үй iшiн таза жусаң жаітырады.
Сен онан не оңарсың сабаі алып,
Өмiрiң текке өтедi надан іалып.
Бұзаумен бiрге отырып араласып,
Ежiктеп (2) әптиектiң (3) бетiн ашып.
Боласың сен де бұзау соныменен,
Кетесiң надандыітың жолыменен.
Кесiрiң ұрпаѓыңа тиер сенiң,
Балаң да надандыіты сүйер сенiң.
Осылай мәңгi-баіи өлерсiң сен,
Молдалар не айтса да көнерсiң сен.
Сен айуан емессiң ѓой көнетұгын,
Адамшылыі еркiңдi беретұгын,
Іұтыл сен, бұл іорлыітан, ендi жетер,
Тезiрек талпынып баі, уаіыт өтер.
Сайдашіа (4) иланбаңыз ол бiр сұмырай,
Ол надан надандардың патшасындай.
(1) Ұстабике — Алдампаз, молда іатыны.
(2) Ежiк — ескi оіуда хат танудың әдiсi.
(3) Әптиек — іұранның жетiден бiр бөлiмi.
(4) Сайдаш — сол кездегi баспа сөздi басіарган кiсi. Әйелдерге теңдiк бермеу жолында бiрсыпыра кiтап жазган адам.
1906
Татаршадан аударѓан Жаіан Сыздыіов (Г.Тукайның "Татар кызларына" шигыре).
(Чыганак/Источник: Ѓабдулла Тоіай. Таңдамалы шыѓармалары. Екiншi
басылуы. Татаршадан аударѓан Жаіан Сыздыіов. — Алматы: Жазушы баспасы,
1975. — 336 бет).