Жайна, жаным, күн сәулесi! Іу үстiңнен бұлтты сен,
Өлген арым жандансын тез, жылуыңмен жылтшы сенi
Мен адастым, тура жолѓа өзiң бастап салмасаң,
Сөндiр өрттi. Жанамын мен. Өзiң алып іалмасаң.
Іұтыларлыі айла да жоі, түстiм терең шұіырѓа,
Іолыңды соз, іұтіар менi, ұстар тал жоі шүіырда.
Жарыѓымсыңi Тек іана сен, сыртіа менi теппе сен,
Көктiң күнi неге керек, өзiң нұрды төкпесең!
Аш бетiңдi, шашырасын, жарыі сәуле, нұрлы күн.
Шешек атып жұпар гүлдер, баішасында үмiттiң.
Тым іараңѓы. Мен соіырмын. Хош иiстi атсын таң.
У iшемiн су орнына, нан орнына тас жұтам.
Тегiс жер деп бассам аяі, сүрiнемiн, батамын.
Кейде іұс деп ұстаймын мен, байіамастан баіаны.
Іап-іараңѓы. Астын-үстiн, оң мен солды бiлмеймiн,
Еркелеймiн дүшпандарѓа, шын досымды түйреймiн.
Жансыз, арсыз іалдым мiне, маѓан шыраі жаіпасаң,
Іайда барам? Жоѓалды iзiм, сенiменен таппасам!
Күн туады. Мен бiлемiн батпаѓанын мәңгiге,
Сеземiн мен күн де, ар да жатпаѓанын мәңгiге.
Жаратылѓан жан асылдан, iзгi, ұлы болѓан ол…
Тек кездейсоі, жанѓа барып іара іұстар іонѓан ол!
1908
Татаршадан аударѓан Жаіан Сыздыіов (Г.Тукайның "Өмид" шигыре).
(Чыганак/Источник: Ѓабдулла Тоіай. Таңдамалы шыѓармалары. Екiншi
басылуы. Татаршадан аударѓан Жаіан Сыздыіов. — Алматы: Жазушы баспасы,
1975. — 336 бет).