O insan! Dışarıya kendisini güzel huylu gösterir,
İyiye rağbet, kötü işlere nefret gösterir.
Yalnız kalınca yer arar, azıp sapmak için,
İnsanlara hep iyi istikamet gösterir.
Allah’ın emri, nefsi ile karşı karşıya gelmezse eğer,
O, dine ve Kur’an’a itaat gösterir.
Gelmeyecekse doğru söz söyleyenden zarar,
O da dürüstlüğü sever, sözde sadâkat gösterir.
Alacağı olunca birisinden, âhiret hatırından çıkar;
Borcu varsa eğer, "yanarsın" der, kıyamet koparır.
Pek gururludur, sana ihtiyacı yoksa şayet;
Birisi düşerse eğer, baldan fesahat gösterir.
Sigarasını yakmaz, arkadaşından önce o;
Evvelâ arkadaşına uzatır, ikram ve hürmet gösterir.
Dostuyla içerken, eğer içkiyi o dağıtıyorsa,
Eşit olarak koyar, güya adalet gösterir.
"Ben arslanım" der, senin malına zarar verince,
Aynı şeyi sen yapsan, fakirim" der, korkaklık gösterir.
Saplar gönlüne, kötü dil hançerini,
"Niye keyfin kaçtı, dostum?" der, muhabbet gösterir.
Dinlersen dışardan, senin gıybetin onun ağzındadır;
Sen içeriye girince, açık, masum tavır gösterir.
(1909)
Çevirmen: Dr. Fatma Őzkan
(Чыганак/Источник: Abdullah Tukay’in şiirleri. — Çevirmen Dr. Fatma Őzkan. — Türk Kültürünü Araştirma Enstitüsü, 1994).