Bakışlarımda değişti artık eşyaların rengi,
Anlıyorum ki, gençliğim geçmiş, geçmiş ömrümün yarısı,
Gözlerimi çevirsem, hayatımın göklerine,
Oradadır, genç hilâlin yerine dolunayın ışığı.
Hangi dert ile kalem oynatsam kâğıt üzerinde,
Uçmaz evvelki deli, saf, genç sevgi kıvılcımı.
Ey mukaddes, kederli sazım, neden pek az çaldın?
Sen kırılıyorsun, ben sönüyorum, ayrılıyoruz sonunda!
Uçtu dünya kafesinden sıkılıp gönül kuşu,
Mesut yaratsa da, yabancı yaratmış cihâna Tanrı.
Ne kadar hüzünlensem, konup millî ağaçlar üstüne;
Hepsi kurumuş, bir tane bile yok canlısı, yapraklısı.
Olmadın altın yarım, soğuk yarım sen de benim,
Bir tebessümle hayat yolunu aydınlatıcım.
Göz yaşın bile kurumadan ağlarken vefat eden anne,
Cihan ailesine neden getirdin yabancı insanı.
Öptüğünden beri anneciğim, en son defa sen beni,
Her kapıdan kovdu oğlunu, muhabbet bekçisi.
Bütün gönüllerden ılık, yumuşak, kabrinin taşı,
Orada aksın gözyaşımın en acısı ve en tatlısı.
(1910)
Çevirmen: Dr. Fatma Őzkan
(Чыганак/Источник: Abdullah Tukay’in şiirleri. — Çevirmen Dr. Fatma Őzkan. — Türk Kültürünü Araştirma Enstitüsü, 1994).