(Puşkin’den)
Kaldım demir kafes içinde,
Kaygı, keder, dert içimde;
Karanlık, izbe, nemli yerde
Her zaman aynı renkte, tek şekilde.
Çıkıverdi birgün yeni bir iş:
Açık havada yetişmiş körpe karakuş.
Pencereme gelip kondu,
Kanlı pençesiyle tutundu.
Bazen gagalar, bazen durur,
Uçacak gibi kanat vurur;
Gagalar, yavru kuş, arada bir,
Bana bakıp bakıp durur.
Bu kederli arkadaşımın bakışları,
Ne de olsa bana yabancıdır sesi.
Sanki der: "Buradan kaçalım,
Sahraya kanat açalım!
Hürriyet kuşlarıyız, haydi haydi,
Kardeşim, çabuk gidelim oraya buraya.
Yayılmış yemyeşil kırlar, sahralar;
Sessiz sedasız, bomboştur oralar.
Şuracıkta denizler, duman mavi,
Görünmektedir gözlere masmavi.
Bulutlar orada onları seyreder,
Onların ardında yüce dağlar görünür;
Orada rüzgâr da yalnızdır benim gibi,
Yaşarız beraber ikimiz bir can gibi".
Çevirmen: Dr. Fatma Őzkan
(Чыганак/Источник: Abdullah Tukay’in şiirleri. — Çevirmen Dr. Fatma Őzkan. — Türk Kültürünü Araştirma Enstitüsü, 1994).