Bıktığında İblis hayatından, hatırlarmış cenneti;
Ben de hatırlarım, canımdan bezince, çocukluk günlerimi.
Ey gönlün, çağlayıp akan çeşmeden daha saf olan çağı!
Ey ömrün, parlayıp yetişen yeşil yapraklı çağı!
Yok derdin hiçbirşeyle, bütün işler allı, güllü,
Gökyüzü masmavi zebercet, bastığın yer lal renkli.
Uğramazsın, dünyanın acısına, kederine, ahına,
Sâdece boyun eğersin, tabiatın şahına.
Bütün çiçekler, kardeşin, ablan; ağabeyindir her ağaç;
Sen, çocukça, ince sesinle öten bülbülsün.
Saçılmamış gönlün gök gibi, güzellere kapalı.
Sâdece, hoşlanırsın sevmekten güneşi ve tabiatı.
Bütün kalbin merhametle, şefkatle dolu,
Sanki gönlün, gökten yere inen rahmet yolu.
Bir dilenci çalsa kapıyı, sen verirsin bir dilim,
Olursun böylece cana huzur; sevinçli şeyler söyler dilin.
Çeşitli kitaplar okurlar, dinlersin geceleri,
Bâzısı şiirsiz olur kitapların, bâzısı şiirli.
Güzel bir şiir kitabının kederli sesiyle,
Gözlerin kapanır, istemesen de dalarsın uykuya.
Uyursun rahatça, geceleyin uyanırsın bir ânda.
Her taraf karanlık, sessiz, tan atmamıştır hâlâ.
Ağlamağa başlarsın; hüzıinlenir, kederlenirsin,
Tâhir ile Zühre’ye acıyarak, gözyaşı dökersin.
(1912)
Çevirmen: Dr. Fatma Őzkan
(Чыганак/Источник: Abdullah Tukay’in şiirleri. — Çevirmen Dr. Fatma Őzkan. — Türk Kültürünü Araştirma Enstitüsü, 1994).