Zengin, aç halkı göz göre göre alaya alır,
Ödeyince parasını, elbette vapur zenginin atı olur.
Kenarda durunca, yoksul halka kafasını bile çevirmez.
Koşar oraya sık sık, nerede varsa zengin sayfiyesi.
Bu çirkinliği gökten görüp gülse güneş,
Işığını kapatır "sıcak" diye zengin, elinde var şemsiyesi.
Zengin giyinir Fransızlar gibi, halkın derisi ile,
Batsın artık, kendisi ve nakliye vasıtası.
O, şimdi durur sende, ey yoksul köy, muhtaç köy!
Harap evin karşısında, cennet gibi malikanesi.
Canlarım, göz nurlarım, siz, bu büyüklüğü görüp,
Samimiyetle, "ne kadar güzel" dersiniz, mazlum köylü ailesi.
(1911)
Çevirmen: Dr. Fatma Őzkan
(Чыганак/Источник: Abdullah Tukay’in şiirleri. — Çevirmen Dr. Fatma Őzkan. — Türk Kültürünü Araştirma Enstitüsü, 1994).