Sıcak bir günde terleyip de serinlemek isteyen
Bir insan, soğuk su alır bir kova.
Üzerini çıkarır, ancak tereddüt eder,
Suyu vücûduna dökemez, ürperir.
Kâh alır kovayı eline, kâh bırakır;
Neylesin zavallıcık, soğuk su korkutur.
Çok azap çektikten sonra, gayrete gelip,
Suyu ensesinden aşırarak kenara döker.
Sonra derin derin düşünür:
"’Tenime hiç değmedi", diye sevinir!
Yazdım bunları, çünkü aşkım da böyledir,
Aşkım tıpkı benim gibidir.
Severim, hatta aklımı kaçırırım,
Sevgilimden öcüden kaçar gibi kaçarım.
Yolda görsem, gözümü kaparım, bakmam,
Şiir yazarsam, değiştiririm,
Onu sevdiğimi bilecek diye korkarım.
Karşılaşsam, konuşurum gayet soğukça,
Göğsüm alevlerle dolu olsa da.
Bir haber var: Şimdi o gitmiştir belki,
Şehrine çoktan varıp ulaşmıştır belki.
Ona mektup, selâm göndermek, mümkün mü?
"Anlamadan gitti, çok şükür", diye sevinirim.
Bilmiyor dedim ama, belki biliyordu!
Belki, bildiğini belli etmiyordu.
Anlamadım, gayret etmedim de anlamağa,
Şiirimi serdim ayağının altına;
Evine ulaşınca, dönüp gelse,
Şâire iltifat etmiş olur.
Çevirmen: Dr. Fatma Őzkan
(Чыганак/Источник: Abdullah Tukay’in şiirleri. — Çevirmen Dr. Fatma Őzkan. — Türk Kültürünü Araştirma Enstitüsü, 1994).