Түр тирәзәләрнең төпләрендә
язу язган микән Җәбраил;
Син җаныем белән кавышмасам,
җаннарымны алсын Газраил.
Ак күлмәгемнең эчләрендә
леп-леп итә бәнем тәннәрем;
Дөнья үкенечләрем бетәр иде,
сән булалсаң бәнем хәлалем.
Ак кәгазьнең өсләрендә
дәфтәр кыйлам синең исмеңне;
Хак тәгаләдән башка һичкем белми
сиңа гына төшкән гыйшкымны.
Ак кәгазьләрнең өсләрендә
уйнайдыр ла бәнем каләмем;
Бер Ходайдан шуны бән телимен:
сән булсаң дип бәнем хәлалем.
Алтын-көмеш булыр дөньяда,
энҗе-мәрҗән булыр дәрьяда;
Кемнәр генә ярын кемнәр сөймәс
бу вафасыз фани дөньяда.
Бадьян да чәчтем тамырга,
тамырлардан тартып алырга;
Сагынмаймын түгел, бик сагънамын,
белдермәймен үзем сабырга.
Җитеннәр дә чәчтем хитәргә
җилбер дә лә җилбер итәргә;
Син йөрисең, җаным, китәргә,—
мин белмимен ни хәл итәргә.
Көмешләр дә йөзек койдырдым:
бер кашы гына төште тәңкәгә;
Сагынган да саен барыр идем —
ераклыгы тия теңкәгә.
Һавалардан килә ике аккош:
берсе баулы аның, берсе буш;
Төшләремдә күрсәм күңелем хуш,
уйганын та китсәм — куйным буш.
Аккош та ла кунар тирәккә,
канатларын салыр беләккә;
Кара кыйгач кашлы бер матур
кан савадыр безнең йөрәккә.
Һавалардан очкан аккошның
Агыйиделдә булыр кышлавы;
Җан бирүләрдән авыр икән
җаның сөйгән ярны ташлавы.
Ике дә лә былбыл сайрыйдыр:
тавышлары килә су буйлап;
Иртә — исләремдә, кич — төшемдә,
көндезен дә йөрим сине уйлап.
Сары сандугачларның баласы
кунар гына озын тал тапмый;
Җаным сөйгән ярым исемә төшсә,
яшь йөрәккәйләрем ял тапмый.