Мин әле ауырыйым ауылда, бында ҡайттым ҡыш көнө;
Ял итә бында аѓайҙар, йәйҙә ҡалган эш көнө.
Һызганып мин дә аѓайҙар менән ялҡаулыҡ итәм;
Туйҙым инде хәстәлектән, яҙ көтәм, һаулыҡ көтәм.
Яҙганым — ҡыштың буранлы һәм ҡараңѓы уйҙары,
һәм дә хуш еҫле икмәк, майлы бәрәңге уйҙары.
Эй бәрәңге! Һин, бәрәңге! Кил, бәрәңге, йән ашым;
һин генә тәмләтәһең бар ярлылар, байҙар ашын.
Күп яфа күрҙең был ергә һин килеп Амриканан;
Нишләйһең, тәкдир шулайҙыр, халҡыбыҙ шул бик наҙан.
1912
Башкортчага М.Сираҗи тәрҗемәсе (Г.Тукайның "Авылда авырып яту" шигыре).
(Чыганак/Источник: Тукай Г.М. Шигырьләр (татар, рус, башкорт, чуваш, удмурт, мари телләрендә). — Казан: Татар. кит. нәшр., 2011. – 135 б).