Дедiм бiр мен аіынга – «Іалай халiң?»
«Хал нашар», – дедi аіын, – «Күйдi жаным».
«Не болды? Іандай залым? Кiм ренжiттi?
Бiлейiн, сыр жасырма, менен тiптi».
– «Іытыітап басіа аіындар жүрегiмдi,
Ұрлайды ұялмастан өлеңiмдi!
Іала ма жырда маѓна ұрлаѓасын?
Маѓнасыз өз өлеңiм ұрланѓан соң!»
Аіынды тыңдадым да іұлаі салып,
Аядым. Бар елеңiн алдым тауып.
Оіыдым. Іарап шыітым жазѓандарын,
Ұйіас сөз. Шатасіан жыр. Ұітым бәрiн.
«Іараішы, оңбаѓандар, ардан безген, –
Дедiм мен, – ұрлапты ѓой өлең сiзден!»
1908
Татаршадан аударѓан Жаіан Сыздыіов (Г.Тукайның "Урланган мәгънә" шигыре).
(Чыганак/Источник: Ѓабдулла Тоіай. Таңдамалы шыѓармалары. Екiншi
басылуы. Татаршадан аударѓан Жаіан Сыздыіов. — Алматы: Жазушы баспасы,
1975. — 336 бет).