Ей, жас ару, сұлу ма сњйген жарыћ,
Бiле ме іадiрiћдi,
Сљздiћ дђмiн?..
Тағы да алты іатын алады ол,
Бұлтаііа неше тњрлi салады ол.
Жетiншiнi алғанда халiћ нашар,
Одан да фонтанға бар, көћiл ашар.
Бұлаітыћ суын шашып, еркеле, ойна,
Сол уаіытта аруым осыны ойла:
Су шiркiн неге мұнша сылдырлайды,
Балдырдьi іағып кетiп, былдырлайды.
Iлезде кљзiћiзден болар ғайып,
Іайда кеттi?
Жоғалды, таћғажайып!
Су аіты. Ендi оныћ шыіпайды њнi,
Сол сияіты ағады жастыі књнi.
Жоғалды… Аіты. Кеттi. Бiр сылдырлап.
Осылайша љтедi бұл — жастыі шаі.
Деп ойла: ендi ол су іайта оралмас,
Іайтып келiп жњрмейдi жалынды жас.
Мен дағы ғайып болам, жоғаламын.
Кеш менi, књнiм, тњнiм, атіан таћым!
1906
Татаршадан аударѓан Жаіан Сыздыіов (Г.Тукайның "Пушкиннән" шигыре).
(Чыганак/Источник: Ѓабдулла Тоіай. Таңдамалы шыѓармалары. Екiншi
басылуы. Татаршадан аударѓан Жаіан Сыздыіов. — Алматы: Жазушы баспасы,
1975. — 336 бет).