Şiire ettim çok heves, kalbim ile, canımla ben,
Çünki ayrıldım, canımla, cananımla ben.
O güzel aşkınla şiir söylemeyi hâlisen,
Dost edindim kendime, ağlayan kalbimle ben.
Oldu yâr ağyara yâr, hem oldu kalbim tarumar.
İşte, yazdım şiirimi gözden akan kanımla ben.
Ağlattp bıraktın bizi bir zâlime, ey zâlime!
Güzelliğinin nuruyla, kirpiğinin nuruyla yaşarken ben.
Dembedem ilham eder derdin bana aruz ilmini,
Yazabildiğim kadar yazdım, bütün ilhamınla ben.
Yâr olup ağyara sen, düşmanları güldürdün;
Kavrulup da yandım, ayrılığının ateşiyle ben.
Bitti, vîrân oldu şimdi asumanım yerle bir,
Dünyamı, ukbamı yıktım, ümitsizlik ve yokluğunla ben.
Can yakıcı azarına kin duymam, sana vurgunum;
Her zaman alırım lezzet, ah ve hüznünden ben.
Adını yazarsam, faş olur dünyaya sır,
Verdim şiire ihtimam, adını saklayarak ben.
(1906)
Çevirmen: Dr. Fatma Őzkan
(Чыганак: Abdullah Tukay’in şiirleri. — Çevirmen Dr. Fatma Őzkan. — Türk Kültürünü Araştirma Enstitüsü, 1994).
(Источник: Abdullah Tukay’in şiirleri. — Çevirmen Dr. Fatma Őzkan. — Türk Kültürünü Araştirma Enstitüsü, 1994)
Г.Тукайның бу шигыре татарча: Ифтиракъ соңында, İftiraq soñında
Это стихотворение Г.Тукая в переводе на русский: После разлуки (Пер. В.Тушновой)
Это стихотворение Г.Тукая в переводе на русский: В разлуке (Пер. Г.Пагирева)
Это стихотворение Г.Тукая в переводе на русский: После расставания (Пер. В.С.Думаевой-Валиевой)